قرارداد مشارکت سرمایه خطرپذیر 

قرارداد مشارکت سرمایه خطرپذیر توافقی است که بین شرکای عمومی و شرکای محدود در یک صندوق سرمایه گذاری خطرپذیر منعقد می گردد.

نقش شرکای عمومی

در یک صندوق سرمایه گذاری خطرپذیر، شرکای عمومی چندین نقش را به طور همزمان انجام می دهند، مانند موارد زیر:

– سرمایه گذاری صندوق ها را مدیریت می کنند

– فرصت های سرمایه گذاری را دنبال می کنند

شرکای محدود با این انتظار سرمایه گذاری می کنند که شرکای عمومی توانایی شناسایی انواع مناسب فرصت های سرمایه گذاری را داشته باشند. شرکای محدود انتظار بازگشت جذابی برای سرمایه گذاری خود دارند.

شرکای عمومی ممکن است تجربه تجاری قابل توجه و همچنین تخصص مدیریت داشته باشند. در بسیاری از موارد، مدیران یا کارمندان آنها به عنوان مدیران یک شرکت عمل می کنند.

شرکای عمومی همچنین می توانند به عنوان واسطه مالی برای اهداف زیر عمل کنند:

– کمک به یک شرکت پرتفوی در تامین مالی بدهی لازم

– ساختار سرمایه گذاری یک صندوق سرمایه گذاری خطرپذیر در شرکت های پرتفوی

– شناسایی سایر وجوه برای دوره های تامین مالی

درباره صندوق های سرمایه گذاری خطرپذیر

به طور معمول، یک صندوق سرمایه گذاری خطرپذیر به عنوان یک مشارکت محدود سازماندهی می شود. شرکای محدود سرمایه ای را جهت سرمایه گذاری ارائه می کنند و شرکای عمومی خدمات مدیریت دارایی و تخصص سرمایه گذاری خود را ارائه می دهند. در ازای آن، شرکای عمومی معمولاً انتظار مشارکت سود قابل توجه و همچنین نوعی حق الزحمه مدیریت را دارند.

در این نوع شرکت تضامنی، شرکای تضامنی می توانند اشخاص حقیقی باشند. اغلب، آنها شرکت ها یا شرکت هایی با مسئولیت محدود هستند.

شرکای محدود ممکن است مجموعه متنوعی از سرمایه گذاران باشند، از جمله موارد زیر:

– صندوق های بازنشستگی

– شرکت های بیمه

– بانک های سرمایه گذاری

– بنیادهای خیریه

– افراد ثروتمند

شرکای محدود معمولاً سرمایه گذاران پیچیده و ثروتمندی هستند که می خواهند با شرکای عمومی یک صندوق سرمایه گذاری خطرپذیر کار کنند. آنها از شرکای عمومی می خواهند که فرصت های سرمایه گذاری خوب را شناسایی کرده و تصمیمات سرمایه گذاری مناسب را برای آنها اتخاذ کنند.

شرکای محدود ممکن است در یک صنعت خاص فاقد تخصص باشند یا نتوانند سرمایه گذاری مستقیم در مشاغل خصوصی انجام دهند. بنابراین، آنها برای انتخاب فرصت های سرمایه گذاری مناسب به شرکای عمومی وابسته هستند.

وظایف و مسئولیت های شرکا

از آنجایی که شرکای عمومی مدیران صندوق های سرمایه گذاری خطرپذیر هستند، تعهدات قانونی خاصی در قبال شرکای محدود دارند. این تعهدات بر اساس اساسنامه یا مفاد قراردادی است و در یک قرارداد مشارکت محدود بیان شده است. تعهدات شرکای تضامنی تعیین کننده روابط بین آنها و شرکای با مسئولیت محدود و همچنین هرگونه تعهدات ناشی از آن است.

بسیاری از تعهدات شریک تضامنی توسط قانون مشخص شده است. آنها نمی توانند آنها را از طریق مفاد قراردادی اصلاح کنند.

برخی از تعهدات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

– وفاداری

– حسن نیت

– اهميت دادن

– برخورد منصفانه

وظیفه وفاداری به ویژه در مورد شرکای عام صادق است. این شامل تعهد به خودداری از رقابت با صندوق سرمایه گذاری خطرپذیر و معامله نامطلوب است. شرکای با مسئولیت محدود ممکن است انطباق شریک تضامنی را زیر سوال ببرند اگر احساس کنند که شریک تضامنی همزمان بیش از یک صندوق را مدیریت می کند.

از نظر فنی، شرکای عام به عنوان نماینده برای شرکای محدود عمل می کنند. شرکای با مسئولیت محدود هزینه های مدیریت را پرداخت می کنند و در تخصص شرکای عام منفعت دارند.

تعیین وظایف در توافقنامه

هنگامی که یک صندوق سرمایه گذاری خطرپذیر تشکیل می شود، تعیین وظایف شرکای عمومی در آن زمان مهم است.

قرارداد مشارکت محدود باید موارد زیر را پیش بینی کند:

– توزیع سرمایه و سود

– هر رویداد منفی که ممکن است در طول عمر صندوق اتفاق بیفتد

– هرگونه محدودیت در اختیارات شریک عام

– همه شرکا در صندوق سرمایه گذاری خطرپذیر باید در هنگام تهیه پیش نویس قرارداد، همه احتمالات را به دقت در نظر بگیرند.

یک مفاد کلیدی در این توافقنامه این است که تا چه حد باید به شرکای عمومی در مورد تصمیمات سرمایه گذاری اعطا شود. شرکای با مسئولیت محدود ممکن است تصمیم بگیرند که به شریک عمومی اعتماد کنند، با تمایل به پذیرش تصمیمات شریک برای مشارکت محدود. از طرف دیگر، شرکای با مسئولیت محدود ممکن است تصمیم بگیرند که اختیارات شریک عام را در مورد سرمایه گذاری محدود کنند.

مهم است که تمام مقررات مربوط به محدوده اختیارات شرکای تضامنی، از جمله هرگونه محدودیت در اختیارات آنها، مشخص شود. این مفاد می تواند به عنوان یک دفاع مهم در صورتی که شرکای محدود نسبت به عدم بازگشت سرمایه خود بی تاب شوند، عمل کند.

سرمایه گذاران تمایل دارند که نوعی بازده را انتظار داشته باشند. اگر آنها تخصص لازم را در زمینه خاصی ندارند اما همچنان می خواهند از مزایای سرمایه گذاری در آن بهره مند شوند، همکاری با فردی که آن تخصص و دانش را دارد می تواند مفید باشد. یک توافق مشارکت محکم که به طور عادلانه به هر دو طرف جبران می کند، یکی از راه های ایجاد رابطه ای است که به نفع همه باشد.