مبدا این نوع سرمایه گذاری، فردی به نام جین وایتر بوده است که در سال ۱۹۳۹ برای اولین بار این واژه را در همایش عمومی انجمن بانکداران آمریکایی به کار برده است. در ابتدای شکل گرفتن، غالبا این سرمایه گذاری توسط افراد ثروتمند صورت می گرفت.
این افراد غالبا صاحبان شغل های پر درآمدی بودند که در کنار آن به این گونه سرمایه گذاری ها نیز می پرداختند. امروزه به این افراد فرشتگان کسب و کار گفته می شود؛ اما با مدرن شدن سرمایه گذاری پر خطر، این روش سرمایه گذاری خود به تجارتی مستقل تبدیل شد و شرکت های تخصصی در این ما زمینه به وجود آمدند.
سرمایه پر خطر و انواع آن:
سرمایه گذاری خطرپذیر VC یا Venture capital که یکی از انواع قرارداد های مشارکت در سرمایه گذاری است در واقع سرمایه ای است که از گروه های سرمایه گذاری ای دریافت می کنید که با استارتاپ ها و کسب و کارهای کوچک کار می کنند.
این گروه ها بر سرمایه سرمایه گذارانی که می خواهند در شرکت هایی با پتانسیل رشد قوی در ازای دریافت سهام سرمایه گذاری کنند، نظارت می کنند. سرمایه گذاران در هنگام انتخاب سرمایه گذاری VC خود به اندازه شرکت، دارایی ها و خطوط توسعه محصول نگاه می کنند.
در مقایسه با انواع سرمایه گذاری های دیگر وجوه سرمایه گذاری خطر پذیر تنها بر سرمایه گذاری در مراحل اولیه تمرکز می کند. تغییرات در دنیای سرمایه گذاری، این نوع از سرمایه گذاری را در میان انبوهی از سرمایه گذاران مشروع قابل دسترس تر و امکان پذیر تر کرده است.
بنگاه های سرمایه گذاری خطر پذیر عموما نقش فعالی را در سرمایه گذاری خود ایفا می کنند و در مقابل نیز معمولا خواهان جایگاه در هیئت مدیره نیز هستند بنابراین به این شکل می توان از تجربیات و راهنمایی های آنها نیز بهره گرفت.
بیشترین سرمایه گذاری های خطر پذیر از سوی گروه های سرمایه گذاران ثروتمند، بانک های سرمایه گذاری و سایر موسسات مالی صورت می گیرد که این سرمایه ها را در اختیار دارند. این نوع تامین مالی و افزایش سرمایه در میان شرکت های جدیدی که سابقه عملیاتی محدودی دارند و نمی توانند سرمایه را به همراه بدهی و یا پیشنهاد سهام عرضه کنند، محبوب است.
انواع سرمایه گذاران خطر پذیر:
- سرمایه گذاران خطرپذیر سازمانی
- سرمایه گذاران خطرپذیر منفرد
سرمایه گذاران خطر پذیر سازمانی:
سرمایه گذاران سازمانی آن دسته از شرکت ها و موسسات با هویت تجاری هستند که دارای افراد حرفه ای تمام وقت به منظور یافتن و تامین مالی طرح های نو با ریسکی مناسب هستند. شرکت های سرمایه گذاری، صندوق های سرمایه گذاری صندوق های بازنشستگی، بنیاد های خیریه و صندوق های وقفی در گروه سازمانی قرار گیرند.
سرمایه گذاران خطرپذير منفرد:
سرمایه گذاران منفرد که فرشتگان کسب و کار نامیده می شوند، افراد ثروتمندی هستند که عموما به سرمایه گذاری در طرح ها به صورت شخصی می پردازند. آنها افرادی متمول هستند که در کسب و کار آشنایان خود سرمایه گذاری می کنند. گروهی دیگر با پیش زمینه فنی، در کنار یکدیگر گرد آمده اند تا سرمایه خود را در اختیار یک صنعت خاص قرار دهند.
تاپ وان مطالعه مقاله سود توزیع شده را به شما عزیزان پیشنهاد می نماید.
مراحل سرمایه گذاری خطرپذیر:
سرمایه گذاری خطرپذیر مراحلی دارد از جمله:
اولین مرحله از سرمایه گذاری خطرپذیر بودجه اولیه می باشد. این مرحله اولين و مقدماتی ترین مرحله شروع یک کسب و کار است. سرمایه ای که در این مرحله جذب می شود، بیشتر برای تحقیق و توسعه اهداف کسب و کار کاربرد دارد.
این امر بدین معناست که در این مرحله کارآفرینان یک کسب و کار در حال گسترش یک ایده بوده و فعلا وارد مرحله توزیع محصول محسوسی نشده اند. معمولا این بودجه برای بیشتر کردن اعضای تیم و انجام تحقیقاتی پیرامون بازاریابی محصول به کار می رود.
در دومین مرحله، استارت اپ حاضر است به ازای سرمایه بیشتر مقداری از سهام خود را واگذار کند زیرا در این مرحله، استارت اپ رشد به انداز خود را نموده و توان جذب سرمایه بیشتری پیدا کرده است در نتیجه امکان رشدپذیری و موفقیت خود را تا حدی ثابت کرده است.
سومین مرحله جایی است که استارت اپ بسیار رشد کرده است و دیگر یک شرکت نوپا محسوب نمی شود. این مرحله با قدم به مشارکت گذاشتن سرمایه گذاران بزرگ تر ادامه پیدا خواهد کرد و حتی ممکن است این سرمایه گذاران به شکل مشارکتی قدم در کسب و کار استارت اپ گذاشته و یا حتی توسط شرکت های بزرگ تر خریداری شود.
ویژگی های سرمایه گذاری خطر پذیر:
- توجه به شرکت های نوپا
- خطر پذیری
- دیدگاه بلند مدت
- ارزیابی همه جانبه
- مدیریت حرفه ای
- انگیزه سودآوری
- خروج از سرمایه گذاری
توجه به شرکت های نوپا:
در مرحله ابتدایی معمولا کارآفرینانی با ایده ها و نوآوری های جالب وجود دارند و در بسیاری از موارد، حتی ساماندهی مناسبی در قالب شرکت ندارند. بنابراین ارزیابی ظرفیت کارآفرینان جوان با ایده های دانش بنیان و نوآورانه بسیار دشوار است و خواهان مهارت های ویژه ای با افق زمانی سودآوری بلند مدت می باشد. عموما جهت گیری سرمایه گذاری خطرپذیر به سمت شرکت های نوپا و نوآور است.
خطرپذیری:
خطرپذیری نقش بسزایی در توسعه تکنولوژی دارد. خطر پذیری به مجموعه شرایطی وابسته است که یکی از آنها ایجاد مشوق هایی برای سرمایه داران صندوق هاست تا در قبال سرمایه گذاری های مطمئن پاداش دریافت نمایند و در قبال شکست بی تفاوت نباشند.
دیدگاه بلند مدت:
خطرپذیری برای کسب سود بدون در نظر داشتن دیدگاه بلند مدت امکان پذیر نمی باشد. اساسا دیدگاه کوتاه مدت در توسعه و نوآوری جایی ندارد و اگر دیدگاه کوتاه مدت بر صندوق سرمایه گذاری خطرپذیر حاکم شود، این صندوق ها از مفهوم سرمایه گذاری خطرپذیر دور می شوند. صندوق سرمایه گذاری خطرپذیر عموما دیدگاه بلند مدت دارد.
ارزیابی همه جانبه سرمایه ها:
بیشتر در شرکت های نوپا و دانش بنیانی سرمایه گذاری می شود که رشدی سریع دارند. اما همواره می بایست جهت سنجش توان طرح ها و شرکت ها از نظر موفقیت ارزیابی هایی در مورد وضعیت بازار، مدیریت، فناوری و … صورت گیرد.
مدیریت حرفه ای:
تصمیم گیری درباره انتخاب پروژه های مناسب باید به گونه ای باشد که بازگشت سرمایه را به بالا ترین میزان برساند. مدیریت در صندوق سرمایه گذاری خطرپذیر به گونه ای است که کاهش خطر از طریق مشارکت در پروژه های متعدد دنبال می شود.
انگیزه سودآوری:
صندوقی که سرمایه خود را در طرح های نوآورانه و دانش بنیان و در عرصه تکنولوژی های پیشرفته در معرض خطر قرار می دهد، برنامه نسبتا طولانی برای کسب سود بیشتر دارد و عموما سود مورد نظر صندوق سرمایه گذاری خطر پذیر، از محل افزایش ارزش سهم مالکیت آنها در زمان فروش حاصل می شود و کمتر از راه درآمد جاری شرکت ها.
این صندوق ها همان طور که از نامشان بر می آید، خطرپذیرند. در چندین طرح همزمان سرمایه گذاری کرده و پیش می برند. برخی از این طرح ها به نتیجه رسیده و بسیار سود آور خواهند بود و برخی دیگر نیز به سرانجام نرسیده و متوقف شده و برای صندوق زیان آور می شود. با این حال، صندوق با انگیزه سود آم در بلند مدت پیش می رود.
تاپ وان مطالعه مقاله مدل آمیخته بازاریابی را به شما عزیزان پیشنهاد می نماید.
انواع نمونه قرارداد سرمایه گذاری خطر پذیر:
برای سرمایه گذاری خطر پذیر که در ایران رایج است می توان 3 مدل قراردادی را نام برد که هر کدام شرایط خاص خود را دارد.
قرارداد های سهامی:
این قرارداد از رایج ترین نمونه قرارداد ها در این نوع سرمایه گذاری است. در این مدل یک استارت اپ سرمایه ای را از شرکت سرمایه گذار می گیرد و ما به ازای آن ، سهامی را به سرمایه گذار واگذار می کند. به عنوان مثال در مقابل مبلغ 200 میلیون سرمایه، برای 6 ماه می توان 20 درصد از سهام را به سرمایه گذار واگذار کرد.
قرارداد قرض قابل تبدیل به سهام:
وام قابل تبدیل به سهام یک بدهی کوتاه مدت است که به سهام تبدیل می شود. در سرمایه گذاری اولیه بر روی استارت ها این بدهی به طور معمول و خودکار به سهام ممتاز تبدیل می شود. در واقع سرمایه گذار مبلغی را به صورت وام به آنها واگذار می کند و در مقابل به جای پس گرفتن این پول به همراه سود آن بخشی از سهام آن کسب و کار را بسته به شرایط موجود در این قرار داد در قالب سهام ممتاز در اختیار می گیرد.
قرار داد حق الامتیاز:
این مدل قرارداد برای استارت اپ هایی کاربرد دارد که در زمان کوتاه و سریعی به فروش برسد، در این روش قرارداد به این صورت است که سرمایه گذار، مابه ازای پول را سهام می گیرد و این حق را دارد که از فروش محصول برداشت کند و ما به ازای آن سهام را با قیمتی از پیش تعیین شده که نرخ مورد انتظار سرمایه گذار از سود را برآورد کند به استارت اپ بازگرداند.
سرمایه خطرپذیر چه کاربردی دارد؟
بسیاری از دستگاه ها، برنامه ها و خدمات که مردم به صورت روزانه از آنها استفاده می کنند، با سرمایه گذاری خطرپذیر به وجود آمده اند. کمی بعد تر استارت اپ ها هم شروع به جذب سرمایه خطرپذیر کردند. البته نمی توان گفت که همه استارت اپ ها از سرمایه خطرپذیر استفاده می کنند.
جذب سرمایه خطرپذیر و استفاده درست از این سرمایه نه تنها موجب می شود که یک کسب و کار بر مبنای درستی تشکیل شود، بلکه در راستای به دست آوردن شرکای قوی و بودجه کمک شایانی خواهد کرد. حتی توجه کردن به تکنولوژی هایی که سرمایه گذاری خطرپذیر روی آنها سرمایه گذاری می کند، می تواند به شرکت ها و سرمایه گذاران در شناخت بهتر گرایش های جدید تکنولوژی کمک شایانی کند.
هنوز دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.