تاریخچه سرمایه گذاری خطرپذیر
سرمایه گذاری خطرپذیر زیرمجموعه ای از سهام خصوصی است. در حالی که رد پای ریشه های صنعت پلی اتیلن را می توان در قرن نوزدهم ردیابی کرد، سرمایه گذاری خطرپذیر پس از جنگ جهانی دوم در صنعت توسعه یافت.
ژرژ دوریو، استاد مدرسه بازرگانی هاروارد، عموماً به عنوان “پدر سرمایه گذاری خطرپذیر” در نظر گرفته می شود. او شرکت تحقیق و توسعه آمریکا (ARD) را در سال 1946 راه اندازی کرد و یک صندوق 3.5 میلیون دلاری برای سرمایه گذاری در شرکت هایی که فناوری های توسعه یافته در طول جنگ جهانی دوم را تجاری می کردند، جمع آوری کرد. اولین سرمایه گذاری ARD در شرکتی بود که قصد داشت از فناوری اشعه ایکس برای درمان سرطان استفاده کند. مبلغ 200,000 دلار سرمایه‌گذاری کرد و این مبلغ زمانی که شرکت در سال 1955 عمومی شد به 1.8 میلیون دلار تبدیل شد.
سرمایه خطرپذیر چیست؟
سرمایه گذاری خطرپذیر (Venture Capital) نوعی سرمایه خصوصی و نوعی تامین مالی است که سرمایه گذاران به شرکت های در حال راه اندازی کسب و کارهای کوچکی که تصور می شود پتانسیل رشد بلندمدت دارند، ارائه می کنند. سرمایه گذاری خطرپذیر عموماً از سرمایه گذاران ثروتمند، بانک های سرمایه گذاری و هر مؤسسه مالی دیگری تامین می شود. با این حال، همیشه شکل پولی به خود نمی گیرد. به عبارتی این شیوه تامین مالی می تواند در قالب تخصص فنی یا حتی به صورت شیوه مدیریتی ارائه شود. سرمایه خطرپذیر معمولاً به شرکت‌های کوچک با پتانسیل رشد استثنایی، یا به شرکت‌هایی که به سرعت رشد کرده‌اند و به نظر می‌رسد آماده ادامه گسترش مسیر خود هستند یا استارتاپ ها، تخصیص می‌یابد. اگرچه ممکن است برای سرمایه‌گذارانی که در این کسب و کارهای نوپا سرمایه‌گذاری می‌کنند خطرناک باشد، اما پتانسیل بازدهی بالاتر از حد متوسط یک بازده جذاب است. برای شرکت‌های جدید یا سرمایه‌گذاری‌هایی که سابقه عملیاتی محدودی دارند (زیر دو سال)، سرمایه‌گذاری خطرپذیر به طور فزاینده‌ای به یک منبع محبوب – حتی ضروری – برای جمع‌آوری پول تبدیل می‌شود، به‌ویژه اگر دسترسی به بازارهای سرمایه، وام‌های بانکی یا سایر ابزارهای بدهی نداشته باشند. نقطه ضعف اصلی این است که سرمایه گذاران معمولاً در اینگونه شرکت ها دارای سهام می شوند و بنابراین در تصمیم گیری های شرکت حرفی برای گفتن دارند.
درک سرمایه خطرپذیر
در یک معامله سرمایه گذاری خطرپذیر، سهام بزرگی از یک شرکت ایجاد می شود و از طریق مشارکت های محدود مستقل که توسط شرکت های سرمایه گذاری مخاطره آمیز ایجاد می شود، به تعدادی سرمایه گذار فروخته می شود. گاهی اوقات این مشارکت ها شامل مجموعه ای از چندین شرکت مشابه است.
با این حال، یک تفاوت مهم بین سرمایه گذاری خطرپذیر و سایر معاملات سهام خصوصی این است که سرمایه گذاری خطرپذیر بر شرکت های نوظهور متمرکز است که برای اولین بار به دنبال منابع مالی قابل توجه هستند، در حالی که سهام خصوصی تمایل دارد شرکت های بزرگتر و با سابقه تری را تامین مالی کند که به دنبال تزریق سهام یا سرمایه گذاری هستند. فرصتی برای بنیانگذاران شرکت برای انتقال برخی از سهام مالکیت خود.
ضربه از بحران مالی 2008
بحران مالی 2008 ضربه‌ای به صنعت سرمایه‌گذاری خطرپذیر وارد کرد، زیرا سرمایه‌گذاران نهادی که به منبع مهمی از منابع مالی تبدیل شده بودند، مجبور شدند که اصطلاحا سر کیسه را سفت کنند. ظهور یونیکورن ها یا استارت آپ هایی که بیش از یک میلیارد دلار ارزش دارند، مجموعه متنوعی از بازیگران را به این صنعت جذب کرده است. صندوق‌های مستقل و شرکت‌های سهام خصوصی برجسته انبوهی از سرمایه‌گذاران پیوسته‌اند که به دنبال سود چند برابری در محیطی با نرخ بهره پایین هستند و در معاملات بزرگ شرکت کرده‌اند. ورود آنها منجر به تغییراتی در اکوسیستم سرمایه گذاری خطرپذیر شده است.
کمک قوانین و مقررات به سرمایه خطرپذیر
مجموعه ای از نوآوری های نظارتی بیشتر به محبوبیت سرمایه خطرپذیر به عنوان یک راه تامین مالی کمک کرد.
– اولین مورد تغییر در قانون سرمایه گذاری مشاغل کوچک در سال 1958 بود. این قانون با ارائه معافیت های مالیاتی به سرمایه گذاران، صنعت سرمایه گذاری خطرپذیر را تقویت کرد. در سال 1978، قانون درآمد اصلاح شد تا مالیات بر عایدی سرمایه از 49 درصد به 28 درصد کاهش یابد.
– سپس، در سال 1979، تغییری در قانون امنیت درآمد بازنشستگی کارکنان به صندوق‌های بازنشستگی اجازه داد تا حداکثر 10 درصد از دارایی‌های خود را در مشاغل کوچک یا جدید سرمایه‌گذاری کنند. این حرکت منجر به سیل سرمایه‌گذاری‌ها از سوی صندوق‌های بازنشستگی شد.
– مالیات بر عایدی سرمایه در سال 1981 به 20 درصد کاهش یافت.
این سه پیشرفت باعث رشد سرمایه‌های خطرپذیر شد و دهه 1980 به یک دوره رونق برای سرمایه‌گذاری خطرپذیر تبدیل شد و این رقم به سطح سرمایه‌گذاری 4.9 میلیارد دلار در سال 1987 رسید. رونق آن دوره صنعت ها را در کانون توجه شدید قرار داد زیرا سرمایه‌گذاران خطرپذیر به دنبال بازدهی سریع از سرمایه‌های با ارزش بالا بودند. بر اساس برخی برآوردها سطح بودجه شرکت های اینترنتی در آن دوره به 30 میلیارد دلار رسید. اما بازدهی وعده داده شده بود محقق نشد زیرا چندین شرکت اینترنتی با ارزش‌گذاری بالا از بین رفتند و راه خود را به سمت ورشکستگی پیش گرفتند.
سرمایه گذاران فرشته
برای کسب‌وکارهای کوچک، یا برای کسب‌وکارهای در حال توسعه در صنایع نوظهور، سرمایه‌های خطرپذیر عموماً توسط افراد با ارزش خالص بالا – که اغلب به عنوان «سرمایه‌گذاران فرشته» نیز شناخته می‌شوند – و شرکت‌های سرمایه‌گذاری خطرپذیر ارائه می‌شوند. انجمن ملی سرمایه گذاری خطرپذیر سازمانی متشکل از صدها شرکت سرمایه گذاری خطرپذیر است که برای سرمایه گذاری شرکت های استارتاپی پیشنهاد می کنند.
سرمایه گذاران فرشته معمولاً گروه متنوعی از افراد هستند که ثروت خود را از طریق منابع مختلف جمع آوری کرده اند. با این حال، آنها تمایل دارند خودشان کارآفرین باشند که اغلب مدیرانی هستند که اخیرا از امپراتوری های تجاری که ساخته اند بازنشسته شده اند.
سرمایه گذاران خودساخته که سرمایه گذاری خطرپذیر را ارائه می کنند، معمولاً چندین ویژگی کلیدی مشترک دارند. اکثریت به دنبال سرمایه‌گذاری در شرکت‌هایی هستند که به خوبی مدیریت می‌شوند، یک طرح تجاری کاملاً توسعه‌یافته دارند و برای رشد قابل توجهی آماده هستند. این سرمایه گذاران همچنین احتمالاً سرمایه گذاری هایی را پیشنهاد می دهند که در صنایع یا بخش های تجاری مشابه یا مشابهی که با آنها آشنایی دارند، درگیر هستند. اگر واقعاً در آن زمینه کار نکرده اند، ممکن است آموزش آکادمیک در آن داشته باشند. یکی دیگر از اتفاقات متداول در بین سرمایه گذاران فرشته، سرمایه گذاری مشترک است، که در آن یک سرمایه گذار فرشته یک سرمایه گذاری را در کنار یک دوست یا شریک قابل اعتماد، اغلب سرمایه گذار فرشته دیگر، تامین می کند.
هنوز دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.